Blefjell Noorwegen – een arctische verrassing

De afstand tussen Imingfjell en Lufsja is in werkelijkheid langer dan mijn Outdooractive app bij de voorbereiding aangaf. Vanwege code oranje starten we pas rond de middag op zondag 17 maart na een taxirit van Bolkesjø – waar we de auto achterlaten waarmee we vanuit Nederland naar Blefjell zijn gereden – naar Imingfjell. De wind is niet van plan om te gaan liggen, het zicht is beperkt en de sneeuw loodzwaar. Na een km of 7 zetten we onze tent op. Terwijl we sneeuw smelten en water koken voor de cup-a-soup, kruiken, thermosflessen en het avondeten, begint mijn brander enorm te walmen en die van Lex heeft er ook geen zin in. Na een zeer koude nacht en zonder een stevig havermoutontbijt gaan we de volgende ochtend richting het meer Lufsja. Laat in de middag arriveren we bij twee hutten. Slechts in één hut is een hond toegestaan, en laat die nou precies vier bedden hebben. De hele hut voor ons alleen dus.

In de hut repareren we de branders. En verkennen Lex en ik de omgeving. Na een nachtje slapen in de goed opgestookte hut, togen we verder naar Daggrø. Ook deze etappe blijkt in werkelijkheid langer dan vooraf ingeschat. En het weer gedraagt zich niet zoals voorspeld in de YR app. Geen zon, geen kalm windje, maar heel weinig zicht, harde wind en nog altijd loodzware sneeuw. We stoppen al vroeg in de middag, halverwege Lufsja en Daggrø. Vanwege Touron die rilt als een rietje. En vanwege de harde, koude wind. Met moeite zetten we de tenten op, waarbij Lex per ongeluk met zijn ski zijn tentdoek doorboort. Gelukkig zit het gat aan de lijzijde. Alsof dat niet genoeg is, blijkt de brander van Lex nog altijd niet in orde. Mijn brander gelukkig wel. Dus dat wordt sneeuw smelten voor vier personen in plaats van twee. Die nacht is het minder koud.

Na een paar mistige en grijze dagen, ontvouwt zich op een ochtend een majestueus sneeuwlandschap. Eindelijk zon en zicht op de omgeving. Dat is de beloning voor het geploeter en gezwoeg. We trekken monter verder. Aangekomen in Daggrø hebben we ook daar een hut voor onszelf. Fijn. Na rijp beraad besluiten we niet verder te gaan naar Øvre Fjellstu. Ook deze etappe is zwaar en lang en we verwachten die niet te halen in de tijd die ons nog rest. Dus blijven we een dag langer in Daggrø. Daarna keren we terug naar de bewoonde wereld – het Veggli Skisenter en brengt een taxi ons terug naar onze auto in Bolkesjø.

Over het gebied: we wilden deze keer niet per vliegtuig reizen. Dus kozen we voor Blefjell, ten noordwesten van Oslo en ten zuidoosten van de Hadangervidda. Voor mij is het geen onbekend gebied. Twee keer wandelde ik er in de zomer, langs de hutten Sigridsbu, Eriksbu en Øvre Fjellstu. Het was prachtig en afwisselend. Maar in de winter? Ik had geen al te hoge verwachtingen. Wat een verrassing toen bleek dat Blefjell niet onderdoet qua uitzichten en het arctische karakter voor Sarek of Dividalen. Hoewel het dichter bevolkt is en er onderweg diverse escapes zijn naar de bewoonde wereld. Maar dat kwam nu goed uit, omdat we niet verder kwamen dan halverwege de geplande toer. Jammer, maar een goede reden om terug te gaan. Wie weet volgend jaar?