Jolanda Denekamp doet verslag van langlaufwedstrijd in Murmansk mèt rendierrace

Jolanda Denekamp uit Amersfoort kocht afgelopen winter een ‘langlaufstrippenkaart’ bij onze langlaufvereniging Bedaf. Hiermee volgde zij een aantal trainingen klassiek langlaufen op onze kunsstofloipe op zondagmorgen. Een goede voorbereiding op de langlaufwedstrijden waarvoor zij zich deze winter had ingeschreven. Zie hieronder haar verslag en foto’s van haar langlaufwedstrijd in Rusland. Zij bleek de eerste Nederlander die ooit aan deze wedstrijd deelnam.  

Rusland, Murmansk, zondag 1 april 2017 –  ’Hop hop, давай’. Jonge toeschouwers langs het parcours moedigen de 50- en 25-km-langlaufers (klassiek) luid aan. Ook mij, de enige Nederlandse deelneemster van de Euroloppet-wedstrijd in Murmansk. Nooit eerder in de 44-jarige geschiedenis van dit langlauftreffen was Nederland vertegenwoordigd, aldus de organisatie.

’Hoe kom je erbij om in Rusland mee te doen’, vroegen ook enkele Bedaffers zich verbaasd af op een van de zondagochtenden tijdens de training op de kunststofloipe in Uden. “De datum, mijn nog geldige visum en de kans om mijn in Amersfoort gevolgde lessen Russisch in praktijk te brengen” luidde de voor mij logische verklaring. Murmansk, gelegen in Noord-Rusland aan de Barentszzee, is overigens pas relatief recent toegankelijk voor Russen én buitenlanders vanwege haar militaire bases. In de stad staat tevens een monument voor de opvarenden van de in 2000 gezonken atoomonderzeeër Koersk.

Het was trouwens pas mijn tweede langlaufwedstrijd: mijn eerste was begin februari in het Duitse Oberhof (15 km klassiek). Ik vond het zo leuk dat ik besloot me in te schrijven voor Murmansk. Daarvoor had ik deelgenomen aan een trainingsweek van Vasa Sport in het Italiaanse Livigno in december 2016. En ik volgde de langlauftraining op zondagmorgen bij Langlaufvereniging Bedaf. Dat was de reistijd van een uurtje vanuit Amersfoort overigens dik waard! Goede technische aanwijzingen van de trainers waar ik veel aan had in Rusland én gezellige medelanglaufers.

Bivakmuts
Donderdag en vrijdag besloot ik het parcours bij sportcentrum Dolina Yuta in Murmansk te verkennen. Het begon met een tien minuten durende busreis voor vijftig eurocent. Mijn Russisch was voldoende om bij de goede halte uit te stappen. Tijdens mijn wandelingetje van de halte naar het sportcomplex werd ik regelmatig aangesproken, vooral met de vraag waar mijn командир (commandant) was. Op de mededeling dat ik alleen was, werd verwonderd gereageerd. Het parcours voerde twee keer twee kilometer over meren en tijdens de verkenning stond er een fikse tegenwind. Blij was ik met mijn bivakmuts, thermobroek en -shirt. Het langlaufen ging echter voor geen meter. Misschien was waxen de oplossing? Dat viel echter niet mee in mijn pensionkamertje van twee bij twee meter …

Rendierrace
Een dag voor mijn eigen ’race’ stond een fantastische rendierrace op het programma. De Euroloppet langlaufrace is namelijk onderdeel van een veel groter evenement: het Sportfestival van het Noorden (Prazdnik Severa) in Murmansk. Terwijl de rendieren door het park renden, moest ik denken aan het liedje van Drs P. ’Trojka hier trojka daar’. In dit geval werd er echter niemand uit de slee gegooid en de wolven waren gelukkig afwezig. Ook de entourage was ietwat anders: een parcours door een groot park omgeven door hoge flatgebouwen aan de rand van de stad, bij het sportcentrum. Slechts een handjevol mensen sloeg de racende rendieren -vier per slee- gade. Anderen zaten langs de rand van het parcours bij acht graden vorst heerlijk te genieten van spiesen vlees, geroosterd op barbecues.

Berkenboompjes
Op zondagochtend was de wedstrijd klassieke stijl; voor mij 25 kilometer. Voor de start nog maar eens naar de wc want een stop tussen de schaarse berken- en dennenboompjes langs het parcours was geen aanlokkelijk idee. Verzamelen op het middenterrein van het stadion, overbodige kleding en ander materiaal ging in een enorme vuilniszak met het startnummer erop. Knoop erin, achter laten in het startvak en na de finish ontving ik uit handen van vrijwilligers de juiste zak terug. Perfect geregeld. Organisatorisch was alles sowieso oké. Bordjes in het Russisch met de Engelse vertaling eronder gaven onder meer aan waar de start was, een omroepster kondigde ook het een en ander aan in het Engels voor het handjevol buitenlandse (Duitsers, Fransen, Scandinaviërs) deelnemers. De klassieke wedstrijd trok dik tweehonderd langlaufers in totaal, de freestyle-wedstrijd de dag ervoor een kleine duizend, waaronder zo’n twintig buitenlanders!

Sneeuwbuien en zonneschijn
Wie een vlak toendra-achtig parcours verwacht, komt bedrogen uit; al enkele honderden meters na de start ging het fiks heuvelopwaarts. De zon brandde flink de eerste kilometers, het was rond het vriespunt. Al snel kreeg ik dorst. Onderweg had ik echter alle tijd om in mijn beste Russisch een zin voor te bereiden om bij de drankpost op 10 kilometer in ieder geval naar warme thee te vragen. Gelukt. Of ik ook warme worst en augurken wilde? Uhhh…na afloop misschien. Na 12 kilometer echter kwam de eerste sneeuwbui. Na 16 kilometer passeerde de eerste profi van de 50 km klassieke wedstrijd (!) en bij kilometerpunt 20 blies de tweede sneeuwbui in mijn gezicht. Gemiddeld lagen er drie langlaufsporen op de brede paden. Ook Russische dagjesmensen gingen over die loipes. Maar zodat ze wedstrijddeelnemers zagen of hoorden, gingen ze snel aan de kant.

Augurken
Tot drie kilometer voor de finish was de route perfect aangegeven met bordjes марафон en het aantal kilometers. Op de laatste splitsing stond echter geen aanwijzing en zou ik net rechtdoor gaan, toen een profi me inhaalde en linksaf sloeg. Oeps… Na enkele bochten kwam de finish in het stadion in zicht: een medaille met rendier, t-shirt en een bordje gort, warme worst, brood én augurken!