Het grote Transjurassienne avontuur van Katja Kleinveld

In een overmoedige bui schreef Katja Kleinveld zich in november 2014 in voor de Transjurassienne. Het is een hele reis naar de start bij het plaatsje Les Rousses in Frankrijk, dus besloot Katja er alles uit te halen. Ze schreef zich maximaal in voor 56 km klassiek op zaterdag 7 februari en voor 68 km skating op zondag 8 februari. Dit ambitieuze parcours wordt ook wel de Ultra Trans genaamd. Een hele uitdaging want Katja had nog nooit meer dan 30 km geskatet of gelanglauft. Het bleek gelukkig meer dan de moeite waard. Katja: “Het was een super gave tocht door een mooi afwisselend landschap, met een hele gezellige sfeer en goede verzorgingsposten om de 9 kilometer. Op veel plaatsen staat publiek langs de kant met koeienbellen om je aan te moedigen. Soms gaat het parcours dwars door dorpjes heen en winkelstraten. Het leuke aan de tocht is dat het startpunt en het eindpunt van de route niet dezelfde zijn en het vervoer van deelnemers en bagage is fantastisch geregeld. Echt een aanrader!”

Voor diegenen die geïnteresseerd zijn om deel te nemen volgend jaar, kijk dan op www.transjurassienne.com en voor een sfeerimpressie op https://www.youtube.com/watch?v=P4-kq3BUpPQ. Er zijn meerdere afstanden.

IJskoude wind en steile klim

Vol goede moed en een beetje vrees voor de lange afstanden verscheen Katja zaterdagmorgen aan de start met een groep van zo’n 790 mannen en vrouwen uit 26 verschillende landen. De dag voor de races had Katja nog snel een Nederlandse vlag in elkaar geknutseld met een wikkel van een chocoladereep en een advertentie van de Lotto uit het Wintersport magazine. Ze stond namelijk per abuis als Duitse ingeschreven en wilde per se niet met een Duitse vlag op haar startnummer aan de race deelnemen. Er stond een ijskoude, harde tegenwind en de zon was nergens te zien. Katja besloot nog snel een extra thermoshirt met windstopper aan te trekken en haar dunne wedstrijdhandschoenen om te ruilen voor warme windstopper handschoenen. De eerste 20 km gingen over glooiend terrein inclusief een lusje van 8 kilometer door Zwitserland, waar de eerste verzorgingspost de langlaufers hartelijk opwachtte. Terug in Frankrijk begon de steile klim bij Bois d’Amont. Er zat niets anders op dan in de file stapvoets omhoog te ladysteppen. Ook de mannen deden braaf mee. Langs de kant moedigde het publiek de langlaufers aan alsof het de Tour de France was. De klim eindigde pas na 27 kilometer bij de top van Les Ministres. Na een afdaling ging het verder tegen de keiharde wind en opwaaiende sneeuw in. Zo nu en dan zaten er ter afwisseling nog wat steile klimmetjes in. Katja kwam als 9e in haar leeftijdscategorie over de finish.

Schuilen bij elkaar

Zondagochtend kon Katja haar stokken nauwelijks optillen. Tijdens de race op zaterdag had haar lichaam op verschillende plekken heftig protest gevoerd. Het begon met de linkerlies, na 30 km volgden armen en schouders, na 35 km de onderrug en 10 km voor de finish haar polsen. Maar Katja gaf niet op. Dit keer stond ze met 2200 mannen en vrouwen aan de start. Met een spannend muziekje werd de 3 startgroepen 5 minuten na elkaar weggeschoten. Ook nu stond er een keiharde koude tegenwind. Wijs geworden door de ervaring op zaterdag, besloot Katja beschutting te zoeken bij een groepje met een lekker tempo. Helaas viel het groepje bij de steile klim van Bois d’Amont uiteen, maar het was voldoende. Katja wist dat ze de finish zou gaan halen. De laatste kilometers kon zij zelfs nog makkelijk versnellen en een aantal concurrenten verslaan. Ze eindigde als 19e in haar leeftijdsklasse.

Overall 4e in haar klasse

In het Ultra Trans klassement belandde Katja overall op de 10e plaats. In haar klassement behaalde ze zelfs een 4e plaats. Katja: “Mijn doel was ‘uitlopen en niet als laatste finishen’ en dat is ruimschoots gelukt. Missie geslaagd!”